Δωρεάν παιδεία ή παιδεία δωρητών και εράνων;

• Δεν φτάνει που κοστίζει 100-140 ευρώ κάθε νηπιάκι, μόνο για τσάντα και βασικά φτωχομπιρμπιλόνια όπως χαρτονάκια φιολελέ, κόλλες τάδε μάρκας, κηροκράγιονα τάδε φίλου μας και κασσετίνα με τη bi-bi-bo, όπως την έπαιξε η τηλεόραση και τέτοια πράγματα...



• Δεν φτάνει που όλοι ξέρουν ότι κανείς δεν μαθαίνει Αγγλικά στο Δημόσιο σχολείο και κοστίζει δυό μεγάλα καταναλωτικά δάνεια για κάθε φτωχόπαιδο να πάρει το κουτσόχαρτο (λόουερ)



• Δεν φτάνει που δεν διατίθενται οι πόροι που πρέπει, δεν φτάνει που τα χρήματα δεν πηγαίνουν στην ώρα τους, δεν φτάνει που οι ΟΤΑ δεν τους διαχειρίζονται καλά, δεν φτάνει που ο δάσκαλος εξωθείται στο ρόλο κλασσικόύ δημόσιου υπάλληλου αντί πόλου συνεργάτη στην κατάκτηση της γνώσης και παιδαγωγού.

Συμβαίνει και αυτό στον απίθανο κόσμο μας: Ζητούν από μαμάδες με δύο, τρία καί τέσσερα παιδιά και κάποιες από αυτές με μία ή και δυο δουλειές για να τα βγάλουν πέρα,

να παίρνουν εναλλάξ κάθε βδομάδα τραπεζομαντηλάκια όλης της τάξης και να τα πλένουν, να τα σιδερώνουν και να τα επιστρέφουν κυριλέ!

να πληρώνουν και δεκαπέντε ευρώ το μήνα "ανά κεφαλή", που θα διαχειρίζεται άκουσον άκουσον "κοινής εμπιστοσύνης μαμά" υπό τον έλεγχο της δασκάλας για λοιπές δαπάνες και έξοδα που θα προκύψουν.

ΚΑΙ ΑΦΟΡΑ ΝΗΠΙΑΓΩΓΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΚΟΡΥΔΑΛΛΟΥ, ΑΛΛΆ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΜΟΝΟΣ ΔΗΜΟΣ ΟΠΟΥ ΕΚΔΗΛΩΝΕΤΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ. Κύριε υπουργέ, κύριοι Δήμαρχοι, κύριοι διευθυντές μέσης εκπαίδευσης, κύριοι των συλλόγων γονέων; Θα μας πείτε κάτι; Θα μας διαψεύσετε μήπως;

Ότι και να κάνετε, η αλήθεια είναι μία και την ξέρει ο ταλαίπωρος οικογενειάρχης: Σχολικές επιτροπές κάνατε, ολοήμερα σχολεία κάνατε, πρωινές βάρδιες και πολλά άλλα διαφημίσατε. Ο χώρος της εκπαίδευσης όμως είναι πεδίο σκληρής ταξικής αδικίας. Και δεν επιτρέπεται σήμερα, που ο κόσμος παράγει πολλές φορές περισσότερο από ότι την περασμένη εικοσαετία να μοιράζει το ίδιο με αυτό που γνωρίσαμε στη χώρα μας την εποχή των "φιλανθρωπικών εράνων", όπου τσοντάρανε όλοι μαζί οι φτωχοί για να μπορέσει να πάρει βιβλίο και το φτωχότερο παιδί. Ο τρόπος όμως λειτουργίας της εκπαίδευσης, είναι ακόμα, ένα πεδίο όπου φαίνεται το μέγεθος της καθυστέρησης μιάς χώρας, σε βασικά ζητήματα εκσυγχρονισμού. Και ο βαθμός της επένδυσης στον τομέα αυτό, κρίνει το μέλλον μιας χώρας. Και δεν είναι σπατάλη.

Και αποδεικνύει εμπράκτως τον αληθινό ρόλο και την ευθύνη των δασκάλων μας, την αληθινή πρόθεση των Υπουργών μας, την αληθινή φυσιογνωμία των Δημάρχων και όλων των παραγόντων θεσμικού - κοινωνικού ελέγχου που εμπλέκονται.

Μέσα λοιπόν στη σημερινή κατάπτωση των αξιών και υποβάθμισης των προσδοκιών, θα ρωτήσουμε: μήπως τελικά ρε παιδί μου αυτή η παιδεία βγήκε από αυτό το... πέστο - πέστο βατοπαιδιο;