Του Βασίλη Ραούλη

Κανένας πολιτικός μανδύας στην τρομοκρατία!

Δεν υπάρχουν πολλά που θα μπορούσε να πει κανείς για μια δολοφονική ενέργεια.

Παρά να την καταδικάσει όσο πιο δυνατά μπορεί.

Ούτε βέβαια να αναζητήσει ιδεολογικές επικαλύψεις, να κάνει πολιτικούς συνειρμούς ή να στρογγυλοποιήσει το αποτέλεσμα τέτοιων ενεργειών.

Η τρομοκρατία έχει περάσει σε μια διαφορετική φάση. Και έτσι εκδηλώθηκε.

Θα μπορούσε να είναι μια μαφιόζικη ενέργεια.

Ένα χτύπημα του υποκόσμου. Μια ενέργεια εγκληματικών στοιχείων.

Δημιουργεί μια υποχρέωση όμως στον πολιτικό κόσμο και αυτή η εξέλιξη.

Οφείλουν όλοι να μιλήσουν ξεκάθαρα. Και να πάρουν θέση.

Οφείλει η Κυβέρνηση να εξαρθρώσει αυτές τις δομές αλλά και να αντιμετωπίσει και τις αιτίες που δημιουργούν τέτοια φαινόμενα.

Κυρίως όμως πρέπει να βάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους διάσταση.

Χωρίς υπονοούμενα ή περίεργες αναφορές!

Και προπάντων χωρίς να δίνουμε πολιτικά χαρακτηριστικά σε εγκληματικές ενέργειες.

Μου έκανε εντύπωση η ανακοίνωση του ΚΚΕ. Στη γνωστή γραμμή περί προβοκατόρων.

«Ο λαός πρέπει να σκεφτεί το ποιος ωφελείται από τέτοιου είδους επιθέσεις. Πρόκειται για προβοκατόρικη ενέργεια που είναι χρήσιμη σε όσους επεξεργάζονται σχέδια καταστολής του εργατικού-λαϊκού κινήματος. Χρειάζεται λαϊκή επαγρύπνηση και αγωνιστική ετοιμότητα. Ευχόμαστε την πλήρη και ταχεία ανάρρωση των θυμάτων» ανέφερε το ΚΚΕ.

Αναρωτιέμαι ποιοι είναι αυτοί που θα «χρησιμοποιήσουν» μια δολοφονική ενέργεια για την καταστολή του εργατικού – λαϊκού κινήματος; Που βρίσκονται και αν υπάρχουν γιατί δεν ονομάζονται;

Ποιοι φωτεινοί εγκέφαλοι ανακαλύπτουν ανεμόμυλους και παίζουν το ρόλο του Δον Κιχώτη; Ιδεοληψίες και στερεότυπα χρόνων , δυστυχώς, επαναλαμβάνονται.

Το ίδιο περίεργη και η δήλωση Καρατζαφέρη:

«Οι φυσικοί αυτουργοί των τρομοκρατικών επιθέσεων, αποθρασύνονται όσο το σύστημα αφήνει ανέγγιχτους τους ηθικούς αυτουργούς. Καιρός να συνειδητοποιήσουμε ότι ο κοινωνικός εχθρός είναι εντός των πυλών.»

Ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί κατά τον πρόεδρο του ΛΑΟΣ;

Είναι κόμματα, είναι πολιτικοί; Είναι το ίδιο το πολιτικό σύστημα;

Ποιος κοινωνικός εχθρός είναι εντός των πυλών;

Για ποιους αφήνει υπόνοιες και γιατί; Ποιανού παιχνίδι παίζει;

Όσο τρομοκρατικές, εγκληματικές και μαφιόζικες ενέργειες θα ντύνονται με πολιτικό μανδύα από μέρη του πολιτικού μας συστήματος, τόσο πιο πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη αυτών των φαινομένων, θα δημιουργούν.

Και όσο η πολιτική δεν αναγνωρίζει το αυτονόητο, τόσο θα επαναλαμβάνονται.