Η ...κεραμίδα…

Του Τάσου Βασιλείου

Με το ποδόσφαιρο δεν τα πάω καθόλου καλά. Έχω μείνει πολύ πίσω. Στον Ατρόμητο, στον Αβέρωφ, στο Τζιαμάκο, στον Παπλιάκο, στο Σιόντη, στον Τσιούρη, στο Μάντζιο, στο Μανέκα. Τότε που σκαρφαλώναμε τις μάντρες και μπαίναμε από αφύλαχτες εισόδους στο γήπεδο. Για να δούμε και την Αναγένηση της Άρτας στην οποία έπαιζε ο Τζαχρήστας.Τα τελευταία χρόνια, αν τύχαινε να βρεθώ σε κάποιο καφενείο και η τηλεόραση έδειχνε αγώνα του Ολυμπιακού, έριχνα καμιά ματιά αν έπαιζε ο Τάσος ο Πάντος, επειδή είναι γιος του παιδικού μου φίλου του Κώστα.Το Μουντιάλ δεν το παρακολούθησα. Όσο διαρκούσε, πήγαινε το μυαλό μου στη χώρα που γίνονταν, επειδή έτυχε να ζήσω εκεί αρκετά χρόνια. Στην αρχή σαν εργάτης κι ύστερα δάσκαλος στο σχολείο που έφτιαξε ο Γιώργος ο Μπίζος. Ο παιδικός φίλος του Νέλσονα Μαντέλα κι αργότερα συνήγορός του. ΄Ετυχε να τον γνωρίσω και μου είχε κάνει τη μεγάλη τιμή να με επιλέξει ανάμεσα σε είκοσι επτά άλλους συναδέλφους στο πρωτοπορειακό εκείνο σχολείο της ελληνικής παροικίας του Γιοχάννεσμπουργκ, το Saheti School. ΄Ημουν ο πρώτος Έλληνας δάσκαλος όταν πρωτοξεκίνησε τη λειτουργία του το Γενάρη του 1974. Βαθειά δημοκράτης ο Γιώργος ο Μπίζος και χάρηκα όταν τον είδα στην τηλεόραση που είναι τος καλά στην υγεία του, αν και ξεπέρασε τα ενενήντα.΄Οσο διαρκούσε το Μουντιάλ σκεφτόμουν επίσης τους μαύρους κατοίκους της χώρας αυτής. Τότε ζούσαν υπό το καθεστώς του φοβερού Απαρτχάιτ. Τώρα, μέσα από κάποια ρεπορτάζ στα δελτία ειδήσεων με έκπληξη έβλεπα ότι ζούνε ακόμη σε φοβερή φτώχεια κάτω από άθλιες συνθήκες. Από τη μια σύγχρονα λαμπρά στάδια, ακριβά ξενοδοχεία, πανάκριβα αυτοκίνητα, πλούτος, κι από την άλλη φτώχεια, τενεκεδένιες παράγκες, εξαθλίωση και πείνα. Και συμφωνούσα με τη Ναντίν Γκόρντιμερ τη μεγάλη κυρία των γραμμάτων, η πρώτη νοτιοαφρικανή που τιμήθηκε με το νόμπελ λογοτεχνίας το 1991, που έλεγε πως η Νότια Αφρική χρειάζεται ψωμί και όχι θεάματα. Την άκουσα σε μια συνέντευξή της που μας ευχαριστούσε εμάς τους ΄Ελληνες «για το δώρο που τους κάναμε» κι εννοούσε το Γιώργο το Μπίζο που ήταν και δικός της φίλος. Πόσα τέτοια δώρα κάναμε και συνεχίζουμε να κάνουμε σ’ όλες τις χώρες του κόσμου...Δίκιο είχε που έλεγε ότι το Μουντιάλ ήταν πολυτέλεια για την ταλαίπωρη χώρα της. Αλλά κι εμείς; Τι τους θέλαμε τους Ολυμπιακούς αγώνες; Αυτοί μας έλειπαν κι ορίστε τα χάλια μας.Ξέφυγα όμως κι ας επανέλθω στο ποδόσφαιρο. Που λέτε το άθλημα αυτό, πλέον δε με συγκινεί. Και να πω και την αμαρτία μου δε συμπαθώ και τους Προέδρους των διαφόρων ομάδων χωρίς να τους γνωρίζω τους ανθρώπους. Επειδή κάποτε διάβαζα τα κατορθώματα κάποιου ονόματι Ψωμιάδη. Τον θυμάμαι που είχε πάντα ένα πούρο στο στόμα και χρυσές αλυσίδες στο λαιμό που ήταν ευδιάκριτες επειδή είχε πολλά κουμπιά ξεκούμπωτα από το πουκάμισό του. Κακώς, ίσως, που έχω κακή γνώμη για όλους τους Προέδρους. ΄Όπως και γι αυτούς που δεν είναι Πρόεδροι κι έχουν ξεκούμπωτα κουμπιά και φαίνονται οι χρυσές αλυσίδες και τα σταυρούδια τους. Την αμαρτία μου όμως την ξαναλέω : όλοι οι Πρόεδροι έτσι μου φαίνονται , σαν εκείνον τον Ψωμιάδη!Και με ξάφνιασε η χθεσινή είδηση. Σα να μου έπεσε κεραμίδα στο κεφάλι. Ο άλλοτε Πρόεδρός μου έγινε Πρόεδρος μιας μεγάλης ποδοσφαιρικής ομάδας. Κάποτε, σαν βρισκόμασταν και συντρώγαμε, είτε στο ημιυπόγειο της Δωδώνης, είτε στο ανώγειο στο στενάκι απέναντι από την είσοδο του κάστρου, μιλάγαμε πάντα για την πολιτική, για την έρμη την αριστερά. Τώρα αν ξαναβρεθούμε, τι να πούμε αφού εγώ δεν ξέρω από ποδόσφαιρο;

epirusgate