Η βία της οικονομίας και η θλίψη της υποταγής

Εδώ και ένα χρόνο είμαστε μάρτυρες αυτής της ξέφρενης βίας που έχει εξαπολύσει η οικονομία μέσω των κατασταλτικών της μηχανισμών οι οποίοι εξαπλώνονται σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής. Η βία μεταφρασμένη σαν μια αναγκαία κατάσταση έρχεται να πλήξει το άτομο, να τον απειλήσει, να το απομονώσει, να το αποσταθεροποιήσει και να του δημιουργήσει φόβο και άγχος αποσταθεροποιώντας συγχρόνως όλο τον κοινωνικό ιστό που τον περιβάλλει και δημιουργώντας μια ρευστότητα καταστάσεων όπου αισθάνεται πολύ μικρό για να αντιδράσει. Αυτή η κατάσταση δεν τρέφει μόνο την πραγματικότητα, αλλά περισσότερο την φαντασία του ατόμου και το κάνει να στρέφεται στον εαυτό του και αυτή η στροφή έχει σαν βασικό χαρακτηριστικό την αίσθηση του αποκλεισμού, της ανημποριάς, της μικρότητας διότι πλήττει την βάση της προσωπικότητας του, και την μέχρι τώρα ιδέα για τον εαυτό του. Διότι πλήττει την ίδια την αίσθηση της ταυτότητας του.

Η βία της οικονομίας έρχεται να αλλάξει το κάθε τι γύρω του τόσο σε ατομικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Με βίαια μέσα του ζητείται να εγκατάλειψη ότι ήξερε μέχρι τώρα και να προσαρμοστεί σε κάτι καινούργιο το οποίο δεν γνωρίζει και δεν έχει ρωτηθεί, δεν έχει παρθεί η συγκατάθεσή του για αυτό.

Ο σχηματισμός, και χάραξη της ζωής του και της οικογένειας του δεν εξαρτάται πλέον από το άτομο, αλλά από κέντρα αποφάσεων τα οποία ούτε το ξέρουν αλλά ούτε και τα ξέρει.

Αυτή η απόσταση των κέντρων αποφάσεων δηλώνει και την μικρότητα του ατόμου καθώς και ότι η βία της εξουσίας γίνεται απρόσωπη και όσο πιο απρόσωπη είναι τόσο πιο στυγνή γίνεται. Το απρόσωπο στοιχείο αυτής της βίας, κάνει ακόμα περισσότερη την αίσθηση της ασημαντότητας του ατόμου δίνοντας του την εντύπωση ότι δεν έχει κανένα τρόπο να αντισταθεί ενάντια σε αυτή την κατάσταση. Νιώθει ότι όλοι οι θεσμοί της κοινωνίας είναι στραμμένοι εναντίον του, εξαπολύοντας μια επίθεση σε όλα τα επίπεδα της καθημερινότητας, περιορίζοντας στο ελάχιστο την δυνατότητα αποφάσεων που τον καθορίζουν σαν ελεύθερο πολίτη και από την άλλη ενοχοποιώντας το, στο βαθμό που τολμά να φέρει αντίρρηση σε αυτό τον έτερο-καθορισμό στον οποίο σύρεται.

Η αίσθηση της εγκατάλειψης, της μοναχικότητας, της παραίτησης και της μηδαμινότητας αποτελούν αντικείμενο καθημερινής αναφοράς είτα σε προσωπικό, είτε σε κοινωνικό επίπεδο.

Γινόμαστε λοιπόν μάρτυρες μιας ενορχηστρωμένης βίας η οποία πλήττει το άτομο οικονομικά, διανοητικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, οργανικά.

Το βασικό συναίσθημα που πηγάζει από αυτή την κατάσταση είναι απόρροια του ελέγχου της ίδιας της ζωής που σημαίνει την κυριαρχία μιας ανασφάλειας σαν γενικό ψυχολογικό μοτίβο, με περιεχόμενο την απαξίωση, την αποξένωση από τον εαυτό του και τους άλλους και την είσοδο του στην θλίψη, στην κατάθλιψη.

Η θλίψη αυτή γιγαντώνεται επίσης από το γεγονός ότι η βία δεν αποτελεί, όπως είπαμε, ένα μεμονωμένο χρονικά γεγονός, αλλά μια γενικευμένη διαχρονικά κατάσταση που κατακλύζει το σύμπαν του ατόμου όχι μόνο εξωτερικά αλλά και εσωτερικά.

Σε αυτή την περίπτωση η καθυπόταξη γίνεται ολοκληρωτική μην αφήνοντας διέξοδο παρά μόνο αυτή της υποταγής.

Λάμπρος Κερεντζής

φωτο: grafitti