Οι στέγες των blogs, σιγά σιγά και αυτές, σαν τις στέγες των ανθρώπων... Λες να γίνω και γώ Λαμπράκης;

Με το παλιό - αργό ίντερνετ, με τους λίγους χρήστες (διανοούμενους ή τεχνοκράτες ή ψώνια) τα πράγματα ήταν απλά.
Όλοι οι bloggers φίλοι και όταν ακόμα αρπαζόντουσαν καμιά φορά ήταν κάτι σαν καβγάς της γειτονιάς, έστω σαν παλιός καβγάς στο γήπεδο για το κάθισμα (όχι σαν τους νέους καβγάδες των χούλιγκανς, που ψάχνει κανείς να βρεί πως άρχισαν και τι εκπροσωπούν).

Στην νέα εποχή -στην από δώ και πέρα εποχή, της εξέλιξης της μπλογκόσφαιρας, του ταχύτατου πολλαπλασιασμού των χρηστών και της υποχώρησης της σημασίας των (?) παραδοσιακών μέσων επικοινωνίας (ιδεολογικής επιβολής δηλαδή), όλα φαίνεται θα αλλάξουν.

Οι στέγες των ιστολογίων, με την ταχύτητα, τα link και το αυξημένο ενδιαφέρον που προκαλούν, ήρθαν πλέον πολύ κοντά.

Παραβιάζονται οι όροι δόμησης, πέφτει πολύ λάσπη και τσιμέντο και όλοι θέλουν από ένα αυθαιρετάκι. Να το χώσουν εκεί να εξυπηρετεί έναν καλό σκοπό.
Τι πειράζει λοιπόν αν καμιά φορά μολύνουμε το ποτάμι (των ιδεών);
Τι πειράζει και άν χαλάσουμε το οξυγόνο (της αρχικής καθαρότητας);
Τι πειράζει και αν κόψουμε και κανένα δεντράκι (της ανανέωσης στον τρόπο επικοινωνίας και παρέμβασης που κουβαλά η μπλογκόσφαιρα);
Τι πειράζει στο τέλος και αν κλέψουμε -λίγο μωρέ- από το οικοπεδάκι του διπλανού μας...
Τελικά, ίσως με τον ίδιο τρόπο που οι στέγες των ιστολογίων, ήρθαν πολύ κοντά, οι καρδιές τους βρεθούν πολύ μακριά, όπως είπε για την ζωή ο Σαμαράκης.

Με όσα συμβαίνουν τελευταία, όχι μόνο στο ίντερνετ αλλά γενικότερα, είναι
η πρώτη φορά που κλονίζεται η παλαιότερα ακλόνητη πεποίθησή μου ότι

ο κόσμος πηγαίνει μπροστά και δεν πηγαίνει ποτέ πίσω...

Λες βρε παιδί μου να έσφαλα τόσα χρόνια; Ή λες να άλλαξε η κατεύθυνση του κόσμου; Ή λες να είναι μονόδρομος μπροστά μου να γίνω Λαμπράκης του ίντερνετ άλλιώτικα να εξαφανιστώ;

Μα τι κάνω τόση ώρα;
Εγώ παιδιά συνήθως δεν κάνω αναρτήσεις.
Τραγουδώ τραγούδια τραγουδημένα από άλλους.

(σχετικό)

Γιώργος Κ. Κρόγιας: Ώρα να πηγαίνουμε...(?)