Μερικές σκέψεις πάνω στο τοπίο της αποσύνθεσης

Όπως είναι γνωστό σε όλους, στις 6/6, η Ανανεωτική Πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ αποχώρησε από τις διαδικασίες του έκτακτου συνεδρίου του κόμματος. Στις 4/6, δύο μέρες πριν, ο κ. Φώτης Κουβέλης ζήτησε την απεμπλοκή του Συνασπισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις 8/6, η Ανανεωτική Πτέρυγα προχώρησε σε ανακοίνωση, όπου βάλει κατά του κ. Τσίπρα, επιδίδοντάς του την "απόλυτη ευθύνη για την ρήξη." Στις 10/6, τέσσερις βουλευτές που πρόσκεινται στην Ανανεωτική Πτέρυγα, οι κ. Κουβέλης, Λεβέντης, Τσούκαλης και Ψαριανός, ανακοίνωσαν από κοινού την ανεξαρτητοποίησή τους από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στις 11/6, ο κ. Λεβέντης δήλωσε ότι τους ανεξαρτητοποιημένους πλέον βουλευτές "ενδιαφέρει μια ευρύτατη συμπόρευση με το χώρο των Οικολόγων-Πρασίνων."

Αυτά είναι τα γυμνά, "ξερά" γεγονότα των ημερών που πέρασαν.

Για μένα προσωπικά, είναι γεγονότα με ελάχιστο ενδιαφέρον. Ήταν εδώ και πολύ καιρό γνωστό στους πάντες ότι η Ανανεωτική Πτέρυγα θα αναζητούσε την απεμπλοκή της από το όχημα του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν επίσης γνωστό ότι ο κ. Τσίπρας βρέθηκε στην καθόλου αξιοζήλευτη θέση του να βάλεται εκ "δεξιών" από τους ανανεωτικούς και να υποσκάπτεται εξ "αριστερών" από την δραστηριότητα του κ. Αλαβάνου. Επί της αρχής, όλα αυτά είναι από φυσιολογικά ως περίπου αναπόφευκτα. Αποτελούν... Radical Desire